Użytkowa tkanina jaką jest obrus, poprzez obecność haftowanych wzorów, wykonywanych ręcznie w skupieniu, z uważnością i troską, staje się szczególnym artystycznym obiektem, przekazywanym z pokolenia na pokolenie, snując rodzinne narracje na kolejnych stołach. Obrus jako symbol dobrobytu, ale też na wskroś użytkowy przedmiot traktowany niegdyś jako ściereczka do rąk, łączy w sobie wiele przekazów. Na prezentowanych dwóch obrusach, będących pracą w procesie, zaczątkiem większego zbioru, wyhaftowano wzory będące interpretacją istniejących i zaginionych układów ulic najstarszej części miasta. Hafty na obrusach, które niosą swoje historie - przywołują piękno idei spotkania, którego miejscem przez wiele lat była Łódź – miasto wielokulturowe, otwarte, zapraszające. To tu, w przestrzeni zbudowanej na przenikających się warstwach – utkanych siatkach ulic, w dźwiękach przędzalni, wśród zapachów farbiarni, mieszały się kultury, obyczaje, religie, dając w efekcie wyjątkowy obraz i odczucie miasta. Praca przywraca pamięć o zapomnianej technice tradycyjnego haftu i jest próbą nadania mu współczesnego wyrazu i treści.
Iwona Kalenik (p.v. Cała) jest architektką, absolwentką Politechniki Łódzkiej oraz Podyplomowego Studium Projektowania „architektura + dialog" w gdańskiej ASP, w której również obroniła rozprawę doktorską pt. „W objęciach miasta. Architektura jako emanacja bliskości" (promotor: prof. Jacek Dominiczak) w roku 2018. Obecnie pracuje w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie na Wydziale Architektury Wnętrz prowadzi III Pracownię Projektowania Wnętrz. Obecnie zaawansowuje badania dotyczące etyki troski, prowadząc badania teoretyczne oraz artystyczne. Pisze artykuły dotyczące zagadnień troski, codzienności, drobnych napraw w odniesieniu do architektury. Swoje badania realizowała również w ramach Stypendiów Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.